11 juni.
De dag waarop alles veranderde.
Het leven zoals we het kenden, werd stilgezet.
Michael — onze broer, partner, kameraad, papa — viel in stilte.
En sindsdien is het stil gebleven. Tenminste, aan zijn kant.
Vandaag zijn we veertig dagen verder.
Veertig dagen coma.
Veertig dagen zweven tussen hoop en wanhoop.
Veertig dagen waarin de tijd tegelijk stilstond en doorraasde.
En waarin elke seconde die passeert, ons eraan herinnert hoe groot het gemis is.
💔 Wat we missen
We missen zijn blik.
Zijn manier van ‘er zijn’ zonder woorden.
Het gerommel in de keuken. De motor die thuiskomt. De koffie op zondag.
We missen hem in de kleinste dingen — juist daar waar zijn liefde het luidst leefde.
We missen wie we zelf waren toen hij nog wakker was.
Want sindsdien is niets nog vanzelfsprekend.
Niet slapen. Niet eten. Niet vooruitdenken.
We leven op reserves, in overdrive. Op adrenaline en hoop.
En soms ook op niks.
Maar tussen al dat gemis —
vinden we ook iets terug.
💛 Wat we krijgen
We krijgen steun. Véél steun.
Van mensen die we kenden, maar ook van zij die Michael alleen van horen zeggen kennen.
Buren die langskomen met eten. Vrienden die zwijgend naast ons blijven staan.
Vreemden die doneren. Familie die flyers hangt.
Vrienden van vroeger die weer dichterbij komen.
En vrienden van nu, die ons hart vastlijmen als het weer even breekt.
We krijgen tekeningen, harverwarmende boodschappen, en heel veel liefde.
We krijgen tijd van mensen die het zelf nauwelijks hebben.
We krijgen vertrouwen van zij die ons net zo hard nodig hebben.
We krijgen verbondenheid.
Een soort liefde die we misschien verloren waren — maar die zich in deze storm opnieuw aan ons toont.
Hard. Zacht. Echt.
De kracht van vriendschap, van gemeenschap, van samenzijn.
Team Tijger — dat zijn we nu echt.
🫶 Een rollercoaster zonder rustpunt
Soms zijn we hoopvol.
We zien een kleine beweging. Een zucht. Een trilling.
Soms zijn we bang.
We voelen de zwaarte, de onzekerheid, de realiteit van hersenletsel.
Soms willen we gillen.
Soms doen we dat ook.
Maar altijd, altijd houden we vast.
Aan elkaar.
Aan Elisa.
Aan de meisjes.
Aan Michael.
We leven op hoop.
We vechten met liefde.
We blijven.
🌅 Tot hij terugkomt
Want ergens daarbinnen, in die stilte —
daar vecht hij.
Daar ligt onze stille tijger.
En als hij terugkomt —
dan willen we dat hij ziet wat we intussen gebouwd hebben:
een netwerk van liefde.
Een muur van hoop.
Een community van mensen die hem dragen,
zolang hij het zelf nog niet kan.
Want zolang zijn ogen gesloten zijn —
houden wij ze open voor hem.
💛 Voor Michael.
💛 Voor Elisa. Esthée. Yaïza.
💛 Voor elk hart dat klopt in dit verhaal.
Blijf geven. Blijf delen. Blijf geloven.
👉 gofund.me/92753c43
🌐 Meer verhalen op www.samenvoormichael.be
#TeamTijger 🐅 | #VeertigDagen | #SamenSterkVoorMichael | #HoopZonderPauze