Liefste vrienden & familie,Vandaag zijn we 96 dagen verder en wat een rollercoaster is dit geweest.Van tranen, afscheid nemen, schrik, hoop tot een klein beetje geluk…96 dagen geleden werd mij even alles ontnomen… mijn man, partner, papa, vriend, levensgenieter en zoveel meer.Mijn leven staat sindsdien stil.Ik probeer te overleven op alle mogelijke manieren – voor hem, voor ons poppemietje maar ook voor onze thuis – want ook al is mijn binnenste kapot, toch moet alles draaiende blijven.Mijn hoofd staat niet stil…Continu piekeren…Wat als?Ondanks alle verwachtingen tegen deed baby’tje toch iets onverwachts vier weken geleden, na een moeilijk gesprek met de dokter. Hij werd wakker, en dat was alles waar we toen zo op gehoopt hadden. Onze grootste wens was uitgekomen, maar we stonden meteen met onze voetjes op de grond. Ondanks de vele waarschuwingen van de dokter blijf je toch hopen dat je hem gewoon terug hebt zoals voorheen. Dat was een serieuze klap.Baby’tje praat, herkent mensen en weet veel uit het verleden, maar van de dag zelf herinnert hij zich niets.Hij kan gerichte vragen beantwoorden, maar woorden die hij hoort en oppikt herhaalt hij soms wel honderd keer per dag. Laat ons eerlijk zijn: dat is zeer vermoeiend en uitputtend, want een normaal gesprek lukt amper… alleen tijdens de zeldzame heldere momenten. Dit is natuurlijk exact wat de dokters hadden voorspeld indien hij zou wakker worden, en het zorgt voor heel wat vragen en schrik voor de toekomst.Sinds vorige week woensdag is baby’tje verhuisd naar een revalidatiecentrum, waar hij alles opnieuw moet aanleren. Hij zet daar wel grote stappen: opnieuw leren wandelen, maar ook de dagdagelijkse dingen zoals tanden poetsen en mes en vork gebruiken – dingen die voor ons allemaal zo vanzelfsprekend lijken. Ondanks die vooruitgang is er nog steeds veel schade in zijn hoofd, en dat werkt momenteel niet mee. Daardoor blijft het onzeker wat de toekomst zal brengen. De eerste drie maanden hier zijn cruciaal: dan zijn we zes maanden verder en weten we meer over wat hij zal overhouden en of we hem ooit weer mee naar huis kunnen nemen, want vandaag is dat nog niet mogelijk.Er gaan intussen heel wat verhalen rond over hoe het met Michael gaat en welke vooruitgang hij boekt. Ik weet dat dit allemaal gebeurt vanuit liefde en bezorgdheid, en ik waardeer dat enorm. Toch is het voor mij soms zwaar om alles telkens opnieuw recht te zetten. Willen jullie iets weten over zijn toestand of evolutie, vraag het dan gerust rechtstreeks aan mij. Zo weten jullie zeker dat jullie de juiste informatie hebben, vermijden we verwarring en kunnen we samen met de juiste blik vooruitkijken.We zullen baby’tje nooit terug hebben zoals voorheen, maar laat onze kaarsjes nog éénmaal branden voor een klein mirakeltje zodat wij nog kunnen genieten van de toekomst samen – weliswaar op een andere, maar hopelijk wel een leefbare manier.Ik hoop jullie allemaal samen te zien op 10 oktober, in het teken van Michael en onze liefde voor hem. Vooral omdat ik jullie persoonlijk wil bedanken voor alle steun van de afgelopen maanden. Geen woorden kunnen omschrijven hoe dankbaar ik ben. Elke bijdrage, elk initiatief, maar vooral de talloze steunberichtjes en geschenken die ik mocht ontvangen, betekenen de wereld voor mij.Never lose hope and enjoy every moment because life can change quickly.Liefs, Elisa

Twee stemmen. Eén liefde.Met Eddy (papa) en Dylan (broer) van Michael Er zijn woorden die blijven nazinderen.Zinnen die geen opsmuk nodig hebben, omdat ze recht uit het hart komen.Stemmen die je iets laten voelen wat geen enkel beeld kan tonen. Op 11 juni veranderde alles. Een gewone dag werd plots het begin van een nachtmerrie.Michael werd het slachtoffer van een zwaar motorongeval.In een fractie van een seconde viel het leven stil.Hij liep ernstig hersenletsel op en belandde voor geruime tijd in coma. Sindsdien leeft hij tussen werelden.Niet weg, maar ook nog niet echt terug.Elke dag is sindsdien een oefening in hoop, in geduld, in vasthouden aan wat was —en geloven in wat misschien weer zal zijn. Wat doet zo'n dag met een gezin?Wat volgt er wanneer alles plots breekt, maar de liefde blijft? In deze tweede aflevering van onze podcast Tijgerhart laten we jullie luisteren naar die stemmen:Eddy, de papa van Michael.Dylan, zijn broer. Geen script. Geen plan.Wel liefde, rauw verdriet, en hoop die zich een weg baant door de pijn. ❤️ Wat deze aflevering zo bijzonder maakt Michael is er nog — in elke kleine reactie, in elk nieuw stapje in revalidatie.Hij vecht. Hij groeit.Maar wie naast hem staat, groeit mee.En dat voel je in elke zin die Eddy en Dylan uitspreken.Voor Eddy is Michael zijn zoon.Voor Dylan: zijn broer. Zijn maat. Zijn spiegel.In deze podcastaflevering nemen ze je mee in hun beleving.Niet als mensen die weten wat ze moeten zeggen,maar als mensen die voelen wat gedeeld moet worden. Deze aflevering is dan ook geen reconstructie van wat er gebeurde.Het is een intiem inkijkje in wat het met je doetals je zoon plots stilvalt —en jij moet blijven staan. Eddy spreekt als een vader met een onwankelbare liefde, maar nooit stopt met hopen, geloven, liefhebben.Teder, helder, realistisch — maar vol vuur.Dylan spreekt als broer die houvast zoekt - en het vindt in herinneringen, in trouw, in blijven.Soms met stiltes. Soms met tranen tussen de zinnen.Maar altijd met een diepe verbondenheid. 🔊 Beluister. Voel. Laat toe. Wat Eddy en Dylan delen is geen klaagzang.Het is geen aanklacht.Het is een uitnodiging. Om te luisteren naar wat vaak onzichtbaar blijft.Om te begrijpen hoe het leven verdergaat in stilte.Om even mee te stappen in hun parcours van hoop, verdriet en vasthouden. We vragen je dan ook om niet zomaar te luisteren.We vragen je om mee stil te worden.Om plaats te maken. In je hoofd. In je hart. Want wat Eddy en Dylan vertellen,gaat over méér dan Michael alleen.Het gaat over vaders en zonen. Broers en broeders.Over vasthouden en loslaten. Over rouw én over liefde. 👉 🎧 Beluister aflevering 2 hier: 🐯 Deel dit verhaal, want het is ook het jouwe Bij Team Tijger geloven we dat verhalen mensen verbinden.Dat je via een stem dichter bij iemand kunt komen dan via duizend woorden op papier.Daarom delen we deze aflevering.Omdat Eddy en Dylan spreken voor zovelen.En omdat hun zachtheid ook jouw kracht kan worden. 💛 Laat hun stemmen binnenkomen.💛 Deel ze met wie het nodig heeft.💛 En voel dat we met velen zijn. Met liefde,Team Tijger #Tijgerhart #TeamTijger #TotHijTerugIs #LuisterMee #StemmenVanVerbinding

Brugge, 31 juli 2025

Bij Team Tijger zitten we zelden stil — en dat is deze keer letterlijk én figuurlijk waar. Want naast alle acties, podcasts, benefietavonden en warme initiatieven, hebben we ook iets nieuws in de steigers staan: de officiële Team Tijger T-shirts! 🧡

Er zijn mensen die geen microfoon nodig hebben om gehoord te worden.Die je voelt nog voor ze spreken.Omdat ze dragen wat bijna niet te dragen is — met een kracht die zacht is. En een zachtheid die sterker is dan staal.

Elf dagen.Zolang is het geleden dat we op “start” drukten.Niet op een gewone campagne. Niet op een teller.Maar op iets dat groter is dan cijfers.

De dag waarop alles veranderde.Het leven zoals we het kenden, werd stilgezet.Michael — onze broer, partner, kameraad, papa — viel in stilte.En sindsdien is het stil gebleven. Tenminste, aan zijn kant.

Zeven dagen geleden drukten we op “start”.Met niets meer dan hoop in onze borstkas en liefde in ons hart.En kijk… vandaag staan we op bijna 75%.

Er bestaan plekken waar geen woorden nodig zijn om verbonden te zijn.Waar duizenden mensen samenkomen rond één gedeelde droom.Waar muziek geen geluid is, maar een gemeenschappelijke ademhaling.

Aan de dok wordt weinig gezegd, maar veel gevoeld.Je weet wie je kunt vertrouwen nog voor je elkaars naam kent.Je leert daar snel: woorden zijn goedkoop — daden zeggen alles.

Het is vandaag 33 dagen geleden dat alles stilviel.Sinds Michael, onze vriend, partner, papa, pluspapa, collega — onze tijger — in coma ligt.Sinds 11 juni 2025 om 19u43, het moment dat voor altijd in ons geheugen gegrift staat.