Brugge, 31 juli 2025
Liefste familie, vrienden, steuners van Team Tijger,
vandaag zijn we 50 dagen verder.
Vijftig dagen sinds onze wereld kantelde.
Sinds we voelden hoe kwetsbaar alles is, maar tegelijk ook hoe diep liefde kan gaan.
Hoe krachtig verbondenheid kan zijn, zelfs in de stilste momenten.
Ik schrijf jullie met een voorzichtig warm gevoel.
De dokter is gisteren langs geweest. En voor het eerst in lange tijd reed ik niet weg van zijn kamer met enkel vragen — maar met een beetje hoop in mijn hart. Niet de luide, euforische hoop. Maar de zachte. De echte. De hoop die je stilletjes koestert omdat je weet dat alles nog broos is… maar toch: hoop.
De MRI bevestigde wat we al wisten: links en rechts zijn er kneuzingen, en vooral de frontaalkwab — het stuk dat mee je persoonlijkheid, emoties en gedrag stuurt — is ferm beschadigd.
En toch... was de dokter onder de indruk.
In een paar dagen tijd heeft Michael stappen gezet die niemand had durven voorspellen.
Hij heeft vandaag zelfs voor het eerst weer een yoghurtje gegeten. Het lijkt banaal — maar voor mij was het een feest. Een klein filmpje dat ik duizend keer wil herbekijken, want: hij doet het.
Hij is officieel uit de vegetatieve coma. Hij bevindt zich nu in wat ze noemen een ‘minimaal bewuste toestand’ (MCS+). Dat klinkt technisch, maar wat het betekent: hij reageert. Hij toont kleine tekens. Soms een oogbeweging, soms een hand. Hij voelt. Hij is er, ergens, onderweg terug naar ons.
Er wordt hard met hem gewerkt: kine, logopedie, psychologen… Ze bouwen een beeld op van waar Michael vandaag zit, en waar we naartoe kunnen. Dat doen ze liefdevol en nauwkeurig. Er ligt een boekje naast zijn bed met de namen van wie hem dierbaar is, en daarin staan ook stukjes over zijn karakter. Zodat ze niet alleen behandelen, maar ook begrijpen wie daar ligt.
Wat hij begrijpt van wat er gebeurd is, weten we niet. Michael herkent nog geen mensen. Zijn geheugen is nog niet terug. Hij weet niet wat hem overkomen is — of wie ik precies ben. Dat is hard. En het breekt me soms. Maar ik herinner mezelf eraan: zijn lichaam herkent onze aanwezigheid, zijn ogen zoeken contact, zijn hart klopt. Dat is al zoveel.
Voorlopig blijft hij nog minstens zes maanden op deze kamer. Hij wordt er goed gevolgd en gestimuleerd, elke dag opnieuw. De dokters geloven in het belang van regelmaat, geduld en kleine vooruitgang. Net zoals wij.
Wat de toekomst brengt? Dat blijft één groot vraagteken. Er is nog geen uitspraak mogelijk over wat hij zal terugwinnen, of wat de schade op lange termijn zal zijn. Alles hangt af van hem. Van onze Baby Tijger, zoals ik hem soms noem. Hij bepaalt het tempo. En wij volgen.
Met liefde. Met eindeloos geduld. Met hoop.
En hoe zwaar het soms ook is — ik voel me gedragen. Door jullie.
Door ieder berichtje, elke actie, elk gebaar.
Team Tijger is voor mij geen campagne meer. Het is een familie geworden.
Een kring van licht, rond Michael. Rond ons.
Dus vandaag zeg ik: blijf dicht bij ons.
Blijf dromen. Blijf geloven.
Niet in wonderen — maar in groei. In liefde. In Michael.
En tot die dag dat hij ons weer herkent…
blijven wij hem herkennen. In alles wat hij is. In alles wat hij wordt.
Dank jullie wel.
Met liefde,
Elisa