Liefste vrienden & familie,
Vandaag zijn we 96 dagen verder en wat een rollercoaster is dit geweest.
Van tranen, afscheid nemen, schrik, hoop tot een klein beetje geluk…
96 dagen geleden werd mij even alles ontnomen… mijn man, partner, papa, vriend, levensgenieter en zoveel meer.
Mijn leven staat sindsdien stil.
Ik probeer te overleven op alle mogelijke manieren – voor hem, voor ons poppemietje maar ook voor onze thuis – want ook al is mijn binnenste kapot, toch moet alles draaiende blijven.
Mijn hoofd staat niet stil…
Continu piekeren…
Wat als?
Ondanks alle verwachtingen tegen deed baby’tje toch iets onverwachts vier weken geleden, na een moeilijk gesprek met de dokter. Hij werd wakker, en dat was alles waar we toen zo op gehoopt hadden. Onze grootste wens was uitgekomen, maar we stonden meteen met onze voetjes op de grond. Ondanks de vele waarschuwingen van de dokter blijf je toch hopen dat je hem gewoon terug hebt zoals voorheen. Dat was een serieuze klap.
Baby’tje praat, herkent mensen en weet veel uit het verleden, maar van de dag zelf herinnert hij zich niets.Hij kan gerichte vragen beantwoorden, maar woorden die hij hoort en oppikt herhaalt hij soms wel honderd keer per dag. Laat ons eerlijk zijn: dat is zeer vermoeiend en uitputtend, want een normaal gesprek lukt amper… alleen tijdens de zeldzame heldere momenten. Dit is natuurlijk exact wat de dokters hadden voorspeld indien hij zou wakker worden, en het zorgt voor heel wat vragen en schrik voor de toekomst.
Sinds vorige week woensdag is baby’tje verhuisd naar een revalidatiecentrum, waar hij alles opnieuw moet aanleren. Hij zet daar wel grote stappen: opnieuw leren wandelen, maar ook de dagdagelijkse dingen zoals tanden poetsen en mes en vork gebruiken – dingen die voor ons allemaal zo vanzelfsprekend lijken. Ondanks die vooruitgang is er nog steeds veel schade in zijn hoofd, en dat werkt momenteel niet mee. Daardoor blijft het onzeker wat de toekomst zal brengen. De eerste drie maanden hier zijn cruciaal: dan zijn we zes maanden verder en weten we meer over wat hij zal overhouden en of we hem ooit weer mee naar huis kunnen nemen, want vandaag is dat nog niet mogelijk.
Er gaan intussen heel wat verhalen rond over hoe het met Michael gaat en welke vooruitgang hij boekt. Ik weet dat dit allemaal gebeurt vanuit liefde en bezorgdheid, en ik waardeer dat enorm. Toch is het voor mij soms zwaar om alles telkens opnieuw recht te zetten. Willen jullie iets weten over zijn toestand of evolutie, vraag het dan gerust rechtstreeks aan mij. Zo weten jullie zeker dat jullie de juiste informatie hebben, vermijden we verwarring en kunnen we samen met de juiste blik vooruitkijken.
We zullen baby’tje nooit terug hebben zoals voorheen, maar laat onze kaarsjes nog éénmaal branden voor een klein mirakeltje zodat wij nog kunnen genieten van de toekomst samen – weliswaar op een andere, maar hopelijk wel een leefbare manier.
Ik hoop jullie allemaal samen te zien op 10 oktober, in het teken van Michael en onze liefde voor hem. Vooral omdat ik jullie persoonlijk wil bedanken voor alle steun van de afgelopen maanden. Geen woorden kunnen omschrijven hoe dankbaar ik ben. Elke bijdrage, elk initiatief, maar vooral de talloze steunberichtjes en geschenken die ik mocht ontvangen, betekenen de wereld voor mij.
Never lose hope and enjoy every moment because life can change quickly.
Liefs, Elisa